A TONN of (laad)stress

“Spannend,” zei mijn boekhouder terwijl hij me met guitige ogen aankeek. “Hou me op de hoogte hoe het gaat om zo ver te rijden met je elektrische wagen want ik wil met mijn EV ook wel eens naar Italië, maar ik durf niet.” Ik stuurde hem zonet een sms: “Elektrisch reizen is heerlijk, maar in la douce France staan ze duidelijk nog wat achter.”

Tot voor kort had ik enkel nog maar van laadstress gehoord. Zonet had ik het aan den lijve ondervonden. En wat dat doet met een mens, deel ik graag in deze blog.

Reistest

Dankzij Tryangle kreeg ik de kans om via Duitsland over Zwitserland naar Italië te trekken voor twee weken vol seminaries rond welzijn en werkgeluk en een heuse Happiness at Work conferentie. Aangezien Tryangle kiest voor een elektrisch wagenpark, was dit de duurzame kans om elektrisch reizen maximaal uit te testen. De doemscenario’s die je vaak op sociale media leest moeten schromelijk overdreven zijn, toch?!

Vertragen

Tot op de dag van terugkeer bleef “laadstress” een theoretisch begrip. Gezwind snorde het Tryangle-team van supercharger naar laadpaal om er telkens in een handomdraai een paar honderd kilometer te tanken. Easy peasy!

Elektrisch rijden voegt zo een mooie extra dimensie toe aan de metafoor van de auto die we in onze opleidingen rond stressmanagement vaak gebruiken. In tegenstelling tot snel je fossiele tank volgooien, staat elektrisch laden immers voor vertragen. Dat half uurtje is ideaal om de benen wat te strekken tussen de (lange) verplaatsingen door. Het nodigt uit tot ontmoeten en begroeten, een basisvaardigheid om te komen tot (meer) (werk)geluk.

Van de seminaries in Duitsland reden we naar een conferentie over werkgeluk in Como, Italië. Daar hoorden we experts rond (werk)geluk met wereldfaam aan het woord zoals Mo Gawdat. Hij presenteerde zijn werk rond stress onder de titel “How to become unstressable”. Zijn theorie dreef op de dag van terugkeer helemaal naar de oppervlakte van ons brein.

Gawdat heeft het, samen met Alice Law,  in het model “a TONN of stress” over hoe je “unstressable” kan worden. En geloof mij, tonnen stress zijn zeker van de partij wanneer je elektrisch vehikel zonder elektriciteit dreigt te vallen!

A TONN of stress

Gawdat en Law presenteren een heel helder overzicht van de basisstressoren die we kunnen tegenkomen in ons leven:

• Trauma’s
• Obsessies
• Nuisances (kleine en grote ongemakken)
• Noises (stemmetjes in ons hoofd)

Alle vier waren ze ontegensprekelijk aanwezig op het moment dat het besef binnenviel dat er wel eens een joekel van een probleem zou kunnen zijn om onze weg verder te zetten.

A TONN of laadstress

Als goede huismoeders hadden deze Tryangle-drivers hun weg met laadstops telkens vakkundig uitgestippeld. Geholpen door een goede infrastructuur leek het wel alsof we de wind in de rug hadden. Tot we in ons zuidelijk buurland belandden. Al flink op voorhand gaf de gps aan dat er zou moeten bijgeladen worden om een volgende supercharger te bereiken. (Noise #1 over Nuisance #1: waarom plaatsen ze in Frankrijk de superchargers zo ver uit elkaar dat je er niet kan geraken? 🤔)

Geen stress: op Chargemap, de must-have app voor elektrische rijders, zien we een snellaadstation op de eerstvolgende snelwegparking. Die bevindt zich op slechts enkele kilometers en daar geraken we met de vingers in de neus.

We draaien de radio wat harder en trappen het gaspedaal met de glimlach nog wat dieper in waarna we enkele tellen later gezwind de parking oprijden. Waar is die laadinfrastructuur hier? Het nodige zoekwerk brengt ons bij … 2 snelladers. (Noise #2: Slechts 2?!) Allebei … nog in aanbouw. (Noise #3 over Nuisance #2: Dit gaan ze toch niet menen he?!)

Wanneer we tegen beter weten in toch maar eens aan het touchscreen friemelen, doet het ding helaas helemaal niets. De stress slaat toe. Wat nu? We steken de koppen bij elkaar terwijl de Noises en de Nuisances de pan uitswingen.

Volgens onze auto kunnen we nog 75 kilometer rijden. Dat is natuurlijk zonder rekening te houden met het feit dat we volledig geladen zijn met mensen en bagage. Als we in werkelijkheid nog een flinke helft kunnen afleggen, mogen we blij zijn. We spotten een carpoolparking op 20 kilometer afstand. Onze redding! Carpoolparking here we come!

Een flink kwartier later rijden we vol verwachting de betreffende carpoolparking op. Het laadstation staat goed in zicht. Opluchting! Tot we vaststellen dat de snellader “hors service” is en we enkel “snail charging” als optie hebben… In plaats van een laadsnelheid van meer dan 900 kilometer per uur stranden we hier bij een laadtraagheid van amper 70 kilometer per uur. Meer dan 400 kilometer scheiden ons nog van België. Noise #x over Nuissance #y ontlokt een stevige vloek terwijl ons stressbrein logisch denken zo goed als onmogelijk maakt.

Het mag duidelijk zijn dat een snelle laadpaal ondertussen een heuse Obsessie is geworden en als we niet snel tot een oplossing komen, hebben we er echt wel een Trauma bij. Dat willen we vooral niet laten gebeuren en als echte stresscoaches beslissen we om … te gaan wandelen.

“Plug die auto in zodat hij traag maar zeker laadt en laat ons ondertussen bewegen en vertragen om te bedenken wat we gaan doen.” Een bos achter de parking biedt soelaas en zodra we weg stappen van de drukke parking voelen we de rust over ons komen en horen we ons stressbrein verstommen terwijl ons rationeel brein kansen krijgt om zinnige dingen te zeggen.

Rust en rationaliteit

De concrete vraag: “Hoeveel kilometer hebben we nodig op de batterij om aan de volgende supercharger te geraken?” blijkt voor de ommezwaai te zorgen. We beslissen om een half uurtje te wandelen, zo (hopelijk) genoeg te laden om de volgende supercharger te bereiken aan heus een slakkentempo, want hoe trager we rijden, hoe minder elektriciteit we zullen verbruiken.

De Noises worden de kop ingedrukt en de Nuisances worden overstemd door … humor. Dat laatste lijkt ons de meest gezonde manier om met de situatie om te gaan. Uitspraken als “Dit is de eerste keer dat ik me vragen stel rond de onderkant van de toegelaten snelheid op de autosnelweg. Normaal ben ik vooral bezig met de bovengrens en potentiële marge.” worden gniffelend afgewisseld met “Weet iemand hoe je zo’n elektrische auto in neutraal zet zodat we tenminste kunnen duwen als we zouden stilvallen?!”, “Wie zal er dan duwen als we stilvallen?!” (Scala heeft er een stevige concurrent bij met Tryangle want zelden hoorde je een harmonieuzere “ik niet”!) en “Zou er een powerbank bestaan voor elektrische auto’s of is dat een gat in de markt?”

En zo gebeurde het dat we een goed half uur later met net 80 kilometer op de teller begonnen aan de traagste rit van onze reis. De meest trage en tergende 37 kilometer die je je kan inbeelden vol rekensommen (“yes, we hebben een kilometer meer op overschot dankzij het remmen!”), “wieltje zuigen” in de slipstream van elke vrachtwagen op ons pad en zenuwachtig elke kilometer aftellen.

Nooit gemerkt dat een kilometer op de autosnelweg zo lang kon duren. Nooit gedacht dat we het effectief gingen halen (Noises tegen de sterren op!). Nooit eerder zo’n opluchting gevoeld op het moment dat de superchargers zichtbaar werden op de gps en ook in het echt in zicht kwamen.

Onze conclusie

Wat hebben we vandaag geleerd?

• Elektrisch reizen staat voor stressloos vertragen (toch 99% van de tijd)
• Noises en Nuisances zijn deel van het leven. Humor kan helpen; vooruitziendheid en infrastructuur ook.
• Obsessies hoeven niet perse tot Trauma’s te leiden.
• Unstressable van Mo Gawdat en Alice Law heeft heel wat zinnigs te bieden – net daarom delen we deze kennis ook in onze Tryangle-interventies.
• Elektrisch rijden is een pak goedkoper dan fossiel rijden, tenzij je snellaadt langs de autosnelwegen. Dan betaal je minstens even veel om niet te zeggen nog meer! Kwestie van je financieel welzijn ook gezond te houden…