Eind juni 2021 verscheen er een interessant artikel van Lucy McBride, arts in Washington, in The Atlantic met de sprekende titel “Burn-out is nu een feit”. Daarin beschrijft ze hoe de pandemie onze emotionele reserves verder heeft uitgeput en onze fysieke, sociale en emotionele kwetsbaarheden heeft blootgelegd.
Werkgerelateerd
Burn-out wordt meestal gereserveerd om werkgerelateerde fenomenen te beschrijven: uitputting, gevoelens van negativisme, en verminderde professionele efficiëntie. In 2019 erkende de WHO, de Wereldgezondheidsorganisatie, burn-out officieel in haar Internationale Classificatie van Ziekten, maar stelde duidelijk dat de term “niet mag worden toegepast om ervaringen op andere [niet-beroepsmatige] gebieden van het leven te beschrijven.” Burn-out “is niet geclassificeerd als een medische aandoening,” verklaarde het agentschap, met vetgedrukte letters voor nadruk.
Ook de Mayo Kliniek noemt burn-out “een speciaal soort werkgerelateerde stress – een toestand van fysieke of emotionele uitputting die ook een gevoel van verminderde prestatie en verlies van persoonlijke identiteit met zich meebrengt,” en specificeert dat het “geen medische diagnose is.”
Medische aandoening?
Dokter McBride is het daar niet mee eens. De symptomen van burn-out zijn medisch geworden. De geleverde inspanningen om een pandemie te overleven hebben ons ziek gemaakt. Als huisarts is ze getuige van de fysieke gezondheidseffecten van een collectief trauma: hoge bloeddruk, hoofdpijn, hernia’s. En dit is nog voordat veel mensen naar kantoor zijn teruggekeerd of hun werkschema van voor de pandemie hebben hervat.
Volgens dokter McBride brengt gewoon menselijk zijn beroepsrisico’s met zich mee. Ze roept op om burn-out te herdefiniëren als de mentale en fysieke gevolgen van opgestapelde stress op welk gebied van het leven dan ook, of het nu gaat om werk, ouderschap, zorg of het omgaan met een chronische ziekte. Op dat vlak scoren wij in België goede punten.
De druk van een prestatiegerichte samenleving
De Hoge Gezondheidsraad (HGR) definieert burn-out als een arbeidsgerelateerd risico, maar beklemtoont de druk die onze prestatiegerichte samenleving met zich meebrengt. De Tryangle stress- en burn-outcoaches kunnen dit alleen maar toejuichen. Ook in onze trainingen en coachings zien we mensen zelden kraken wanneer er op één domein te veel druk op de ketel zit. Vaak wordt het moeilijk wanneer er op verschillende vlakken meer gevraagd wordt van een mens dan zijn of haar draagkracht aan kan.
En laat op vlak van draaglast versus draagkracht COVID-19 de sudderende pot nu net aan de kook hebben gebracht. Elk aspect van het leven heeft tijdens de pandemie extra werk van ons gevergd: eten en slapen, boodschappen doen, de nodige medische verzorging krijgen, leren, met anderen omgaan. Op slag duwde onze prestatiegerichte samenleving verschillende petjes tegelijk op ons hoofd met hoogspanning en overspanning als resultaat.
Angst en depressie
Dat ziet dokter McBride ook in Amerika gebeuren, waar maar liefst vier op de tien volwassenen symptomen van angst en depressie hebben gerapporteerd, een verviervoudiging ten opzichte van het percentage van voor de pandemie. Meer dan een op de vier moeders zegt dat de pandemie een grote invloed heeft gehad op hun geestelijke gezondheid. Vierentwintig procent van de ouders heeft gemeld dat zij sinds het begin van de pandemie gediagnosticeerd zijn met een psychische aandoening. Het aantal bezoeken aan de eerstelijnsgezondheidszorg voor angsten en depressies is onder kinderen met 13% gestegen. Mensen die nog niet terug op kantoor werken of hun hectische schema’s van voor de pandemie nog niet hebben hervat, staan voor een hele nieuwe reeks spanningen.
Net als dokter McBride pleiten we bij Tryangle voor een positieve aanpak van deze realiteit. Het is daarbij cruciaal te erkennen dat bezorgdheid, (mentale) onrust en stress heel normaal zijn in de huidige omstandigheden.
Het taboe opheffen
Zich niet goed voelen, mentale problemen hebben en het belang van zelfzorg baden nog te vaak in een taboesfeer. Hoog tijd om de schaamte en de stigmatisering weg te nemen zodat ruimte kan ontstaan voor een milde cultuur in die helpt in plaats van de machocultuur die vandaag heel wat herstelprocessen afremt.
Hoog tijd ook om ons eigen leven opnieuw in handen te nemen. Maandenlang besliste het coronavirus via maatregelen en versoepelingen over ons gaan en staan. We leken wel de speelbal van de politiek en waren overgeleverd aan beperkingen en verplichtingen die ingefluisterd werden door de bezorgdheid om ons fysieke gezondheidssysteem, maar daarom niet onze mentale gezondheid ondersteunden.
Vandaag kunnen – en moeten! – we opnieuw durven overschakelen naar een “interne locus of control”. Tijd, met andere woorden, om de leiding over ons eigen leven weer in handen te nemen.
Mildheid en waakzaamheid
Het is hierbij cruciaal om dit met de nodige mildheid aan te vatten: Realistische verwachtingen voor onszelf stellen, grenzen stellen en om steun vragen zijn enkele van de manieren om rust te vinden in de chaos. We moeten de tol van constante waakzaamheid erkennen en onszelf verantwoordelijk houden voor wat we onze ogen en hersenen te eten geven.
Hierbij moeten we durven beseffen dat wij als samenleving de verantwoordelijkheid op ons nemen voor het creëren van een cultuur van burn-out. De effecten ervan zijn doorgesijpeld in elk aspect van ons leven. Het bedreigt onze gezondheid en ons welzijn. Hoog tijd dus om in te grijpen en dit op elk niveau van ons leven, zowel privé als professioneel.
Praktisch advies
Het advies van dokter McBride om het gevoel van controle weer terug te winnen voor wie zich overweldigd voelt en te veel op het bord heeft liggen? Begin door minder tijd online door te brengen en schrap niet-essentiële gebeurtenissen uit de agenda. Deze veranderingen, plus een dosis zelfcompassie, zouden de deur moeten openen naar het verminderen van een burn-out. Uiteindelijk gaat het erom dat we weer de baas worden over ons eigen leven. En om de geruststellende woorden van Dr. McBride te gebruiken “Je bent niet gek. Je bent menselijk.”.
