“Wij hebben cijfers die aantonen hoe dankzij jouw coaching het silo-denken geëvolueerd is naar team-denken.”
BAM! Als opener van de opvolgmeeting voor de teamcoaching die ik de voorbije maanden verzorgde voor een groep van mensen die hoognodig een team moesten worden kan dit tellen. First things first: het verschil tussen een groep en een team? Dat is vertrouwen.
Laat dat nu helemaal zoek geweest zijn op het moment dat ik werd aangesproken. Long story short: in tijden van grote veranderingen viel de leidinggevende uit met een fysiek probleem. Tegen dat die leidinggevende back in business was, was het change proces uitgemond in een hoop miserie: de medewerkers waren allemaal teruggetrokken op hun eigen eiland, het wantrouwen naar hun (afwezige) leidinggevende was ontkiemd en het zelfvertrouwen van diezelfde leidinggevende groeide als kool. Logisch toch?! Leidinggevenden zijn ook maar mensen.
Stille start
De start van het traject was pittig en … stil. In een eerste individuele coaching met de leidinggevende moest veel emotie doorgeslikt worden en in de eerste teamsessie zaten de medewerkers zwijgend met de armen over elkaar naast elkaar. Ik begreep al snel dat ik 2 opties had: of ik begon te trekken en te sleuren om de boel nog meer te verzieken of ik liet het proces het proces zijn met veel (akward) stiltes, wegkijken en ambetante vragen die vaak onbeantwoord bleven. Ik koos voor het laatste aka de moeilijkste weg voor mezelf als coach én elke deelnemer.
Dik 4 maanden verder zijn we nu en de groep van individuen die ik oorspronkelijk leerde kennen is getransformeerd tot een team van mensen die elkaar vertrouwen, elkaar vanuit zelfvertrouwen aanspreken (ook de leidinggevende!) en die – zoals mijn collega het altijd zo mooi verwoordt – durven schuren om (nog sterker) te hechten. Zijn we er al? Nee joh! Is het werk ooit “af”? Bijlange niet! Er is ondertussen ontdekt dat we als mens meer hebben dat ons verbindt dan dat wat ons doet verschillen van elkaar. We overwonnen accenten, regionale verschillen en technische achtergronden. En we groeiden naar elkaar toe. Het team werd samen met hun leidinggevende opnieuw één geheel. En de leidinggevende van die leidinggevende droeg ook een oprechte steen bij. Met deze formidabele conclusie dus vandaag:
“Wij hebben cijfers die aantonen hoe dankzij jouw coaching het silo-denken geëvolueerd is naar team-denken.”
Wat die cijfers dan precies zijn? Een tweeluik:
1) Formeel
- Het bedrijf monitort het aantal dossiers dat iedere medewerker verwerkt.
- De organisatie trackt hoeveel werk er wordt overgenomen van collega’s. Dit kan opgesplitst worden “op eigen vraag” of “op initiatief van de collega”.
Beide formele KPI’s bleken de voorbije maanden significant gestegen.
2) Informeel
- De leidinggevende begeeft zich zoveel als mogelijk “onder de mensen” en rapporteert veel meer “vriendelijkheid”. De spontane “hallo” was uitgestorven enkele maanden geleden en is nu terug van weggeweest.
- De medewerkers zelf rapporteren hoe ze veel meer “menselijke aandacht” ervaren. Vroeger werden ze voornamelijk (dixit de medewerkers “alleen maar”) aangesproken op hun cijfers. Vandaag ervaren ze empathische vragen en oprechte bezorgdheid om hoe ze zich voelen. Het spreekt voor zich dat dit in beide richtingen werkt: iedereen bekommert zich vandaag om iedereen in het team en dit los van geografische werkplek, accent, technische achtergrond of hiërarchische positie.
Coach en coachee
Teamcoaching kan een fundamenteel verschil (helpen) maken, maar als coach kan ik niets zonder de actieve participatie van elke deelnemer. Zoals elke coaching is ook teamcoaching gevoelig aan dit frustratiepunt van de coach: the magic always happens in between. Ik kan in begeleidingsmomenten enkel zaadjes planten. Inspireren en initiëren. En dan is het hopen dat ze ermee aan de slag gaan. Wat ze in dit traject stuk voor stuk gedaan hebben. En zo komt het dat ik met een stralende glimlach het weekend induik. Trots op mijn coachees en immens dankbaar om de job te kunnen doen die ik graag doe!
Werken aan welzijn en werkgeluk met Tryangle
